บท 1

ลี่หยวนหยวนมีหน้าอกที่เต็มอิ่ม

นี่คือความประทับใจแรกที่เจ้าจู้เกินมีต่อลูกสะใภ้ของเขา

เจ้าจู้เกินเป็นหมอประจำชุมชน ภรรยาของเขาหนีออกจากบ้านไปตั้งแต่นานมาแล้วและไม่ได้กลับมาเป็นเวลาหลายสิบปี

เขาใช้ชีวิตบั้นปลายอยู่คนเดียวในอพาร์ตเมนต์สวัสดิการที่ได้รับจัดสรร นอกจากการรักษาคนไข้เล็กๆ น้อยๆ ในคลินิกเล็กๆ ของเขา เวลาว่างเขาก็ออกกำลังกายบ้าง ความสุขที่สุดคือการเล่นแซกโซโฟน และเขายังสอนดนตรีให้คนอื่นในชุมชนฟรีๆ อีกด้วย

ชื่อเสียงในฐานะครูสอนแซกโซโฟนของเขาดังกว่าการเป็นหมอประจำชุมชนมากนัก!

ลูกชายของเขา เจ้าก่างจื่อ เพิ่งแต่งงานไปเมื่อไม่นานมานี้

แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้าจู้เกินได้พบกับลูกสะใภ้คนใหม่ ลี่หยวนหยวน

ลี่หยวนหยวนเป็นพนักงานร้านน้ำชา ทุกคนเรียกเธอว่าอาจารย์ชงชา รูปร่างและหน้าตาของเธอนั้นไม่มีที่ติเลย!

เจ้าจู้เกินคาบบุหรี่ตราหัวแบรนด์ดังไว้ในปาก ตาเล็กลงเมื่อเขามองสำรวจลี่หยวนหยวนที่ดูขี้อายอยู่ตรงหน้า

"หยวนหยวน เข้ามาในบ้านของฉัน ต้องมีกฎในการดูแลพ่อสามี แต่เธอวางใจได้ ฉันจะปฏิบัติกับเธอเหมือนลูกสาวแท้ๆ"

เจ้าจู้เกินสูบบุหรี่เข้าปอดอย่างแรง แม้ว่าเขาจะคิดว่าลี่หยวนหยวนสวยและมีรูปร่างดี แต่ท้ายที่สุดแล้ว ทั้งสองคนเป็นพ่อสามีกับลูกสะใภ้ ไม่ควรมีความคิดที่ไม่เหมาะสม

"หยวนหยวน ฉันรู้ว่าเธอเป็นเด็กกำพร้าที่น่าสงสาร เมื่อก่างจื่อให้เธอกลับมาดูแลฉัน นั่นหมายความว่าเขาต้องการให้พ่อสามีและลูกสะใภ้ดูแลซึ่งกันและกัน"

ลี่หยวนหยวนตอบเบาๆ ว่า "ค่ะ" แล้วพูดต่อว่า

"พ่อคะ หนูแต่งงานกับก่างจื่อมาแค่เดือนเดียว ขอให้พ่อเข้าใจหนูด้วยนะคะ"

เจ้าจู้เกินยิ้มกว้างแล้วพูดว่า

"แน่นอน ไม่มีปัญหา!"

ลี่หยวนหยวนมีมารยาทดีมาก เธอก้มหน้าลงและยื่นน้ำชาร้อนที่เพิ่งรินเสร็จให้กับเจ้าจู้เกิน

"พ่อคะ ดื่มชาค่ะ"

เจ้าจู้เกินยกมือขึ้นกำลังจะรับชา ขี้เถ้าบุหรี่ก็ร่วงลงบนมือเล็กนุ่มของลี่หยวนหยวน ตามมาด้วยเสียงกรีดร้อง "อ๊า!" ของเธอ

น้ำชาทั้งหมดหกลงบนเสื้อผ้าของลี่หยวนหยวน

เสื้อผ้าบางเบาที่เปียกน้ำชาแนบติดกับผิวเนื้อนุ่มนวลของลี่หยวนหยวน ความเต็มอิ่มทั้งสองเต้นตุบๆ เหมือนลูกบอลน้ำ

ชุดชั้นในลูกไม้สีแดงปรากฏให้เจ้าจู้เกินเห็นอย่างชัดเจน

ถ้าเพียงแต่จะถอดชั้นในชั้นนี้ออกได้ก็คงดี

เจ้าจู้เกินอดคิดแบบนั้นไม่ได้

แต่เขาก็รีบตำหนิความคิดชั่วร้ายของตัวเองทันที!

จะกลายเป็นคนแบบไหนกัน!

ใบหน้าของลี่หยวนหยวนแดงก่ำจากเหตุการณ์นี้ เธอทั้งเจ็บทั้งอาย มือทั้งสองรีบปิดส่วนสำคัญของร่างกาย

"พ่อคะ ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ"

เจ้าจู้เกินกระแอมหนึ่งครั้ง เขาไม่มีท่าทีจะเบนสายตาไปที่อื่น มองดูสองเต้าที่เต้นไปมาตรงหน้า เขาลุกขึ้นและจับมือเล็กๆ ของลี่หยวนหยวน

แม่เจ้า มือนี้ช่างนุ่มลื่นจริงๆ

เจ้าจู้เกินสบถในใจว่าก่างจื่อลูกชายของเขาช่างโชคดีจริงๆ

จากนั้น เขาก็แสดงท่าทีใจกว้าง

"โอ้ หยวนหยวน ดูเธอสิ ช่างไม่ระวังเลย อย่าเอามือปิดเด็ดขาด แผลไฟลวกถ้าไม่ระวังจะเป็นแผลเป็นได้นะ"

ลี่หยวนหยวนไม่กล้าพูดอะไร

เจ้าจู้เกินรู้จุดอ่อนของลี่หยวนหยวนดี เขาจึงยื่นมือไปบีบเบาๆ

"อ๊า! พ่อ คุณ!"

ลี่หยวนหยวนตกใจจนหน้าซีด ดวงตากลมโตเปียกชื้นกลายเป็นสีชมพูด้วยความอาย เธอกะพริบขนตางอนยาว ใบหน้าขาวกลมมนเป็นสีชมพูราวกับทาชาด

เจ้าจู้เกินรู้สึกสะใจมากกับการสัมผัสครั้งนั้น มือของเขาไม่ได้สัมผัสความเต็มอิ่มที่เขาคิดถึงมานาน แต่เหมือนกับลูกบอลน้ำที่นุ่มและอุ่น

เขามองลงไป

หน้าอกของลี่หยวนหยวนสั่นระริกอย่างรุนแรง

เจ้าจู้เกินรู้สึกร้อนวูบวาบในร่างกาย เขาไม่ได้ปล่อยมือ มือใหญ่ยังคงจับหน้าอกของลี่หยวนหยวนอยู่ เขายิ้มและพูดว่า

"หยวนหยวน ถ้าไม่นวดเบาๆ มันจะเจ็บมาก พ่อเป็นหมอ รู้วิธีรักษาแผลไฟลวกของเธอได้ดีที่สุด"

ลี่หยวนหยวนพยายามผลักเขาออกไป

แต่ร่างกายส่วนนั้นของเธอไวต่อความรู้สึกมาก เมื่อถูกเจ้าจู้เกินนวด บีบ และดึงอย่างชำนาญ ทั้งร่างกายของเธอก็อ่อนเปลี้ยเหมือนน้ำ แทบจะยืนไม่อยู่

"พ่อคะ อย่า มันไม่เหมาะสม"