บท 212

"คุณนี่มันไม้ทื่อจริงๆ" เจียงนวนพูด ดวงตางามของเธอพลันแดงขึ้น เสียงเหมือนจะร้องไห้ "ฉันส่งสัญญาณให้คุณมานานแล้ว แต่คุณทำเป็นไม่รู้ตัวตลอด ถ้าไม่อย่างนั้นก็คงไม่มีเรื่องของจางจื้อเหวยหรอก คนที่ฉันชอบคือคุณนี่แหละไม้ทื่อ"

เจ้าจู้เกินเห็นเจียงนวนน้ำตาไหล จึงรีบเข้าไปหา ยื่นมือไปเช็ดรอยน้ำตาบนใบหน้างาม...