บท 486

ไม่กี่วินาทีต่อมา ดวงตาของเป่ยเป่าเอ่อร์เริ่มเปล่งประกายอ่อนโยนและรอยยิ้มเขินอาย เธอค่อยๆ หลับตาลงช้าๆ ริมฝีปากแดงของเธอขยับเข้าหาเขาเล็กน้อย

ในวินาทีที่ริมฝีปากของทั้งสองสัมผัสกัน ร่างกายของเจ้าจู้เก้นแข็งทื่อทันที สมองของเขาว่างเปล่า ไม่สามารถนึกถึงอะไรได้เลย

เป่ยเป่าเอ่อร์ก็ไม่ได้ดีไปกว่ากัน ดว...