บท 173

มองไปที่ซ่งหยาง ดวงตาเต็มไปด้วยความรักและความอิ่มเอมใจ

"หยวนหยวน นั่งลงกินข้าวเร็วๆ หนูต้องกินให้มากกว่าเดิมนะ ตอนนี้หนูเป็นคนที่ต้องกินเผื่อสองคนแล้วนะ"

ซ่งหยางมองแม่ที่กำลังเขินอายและตื่นเต้นอย่างลึกซึ้ง แล้วยิ้มพร้อมยื่นมือไปจับเฟิงหยวนให้นั่งลง

"อืม!" เฟิงหยวนยิ้มอย่างมีความสุข เธอนั่งลงอย่างว่า...