บท 152

เฟิงอิ่นรู้สึกจนปัญญา เธอเป็นก้อยในที่นี้จึงต้องลุกไปซื้ออาหารเช้า

เฟิงอิ่นออกไปซื้อของแล้ว ซูอิ๋งจึงนั่งจับมือชายสูงวัยคนนี้ที่อยู่ข้างๆ

แม้ว่าร่างกายของเธอยังอ่อนแอมาก บนใบหน้าก็มีรอยแผลเล็กๆ มากมาย และสีหน้าก็ซีดมาก

ซูอิ๋งอยากจะยื่นมืออีกข้างไปลูบศีรษะเขา

แต่เธอไม่มีแรงพอที่จะทำเช่นนั้น

จึงได้แต่...