บท 212

กลับมาที่อ่าวอ่าวน้ำตื้น ซูหยูปิงกำลังนั่งเหม่อบนโซฟา เมื่อเห็นฉันเดินเข้าประตูมา เธอก็พุ่งเข้ามาหาฉันและกอดฉันทันที ช่างเป็นความตื่นเต้นและจริงใจอะไรเช่นนี้! แต่ในขณะที่ฉันกำลังซาบซึ้งใจ ซูหยูปิงก็ถอยหลังไปก้าวหนึ่งแล้วยกมือตบหน้าฉันเต็มแรง ด้วยน้ำตาคลอเบ้าเธอตะโกนว่า "ไอ้บ้า! แกไปไหนมา? ทำไมถึงหาย...