บท 3

โจวยุนตระหนักว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง เมื่อเห็นว่าสายตาของอีกฝ่ายตกลงที่หน้าอกของเธอ เธอก็รู้สึกอายจนหน้าแดง รีบกลับไปนั่งที่ของตัวเอง

น้องหรานคงไม่ได้ตั้งใจหรอกนะ? คงเป็นเพราะเธอคิดมากเกินไป น้องหรานก็ยังเป็นเด็กอยู่นี่นา

รู้สึกผิดที่สงสัยเขา แต่ความแดงบนใบหน้าของโจวยุนกลับเข้มขึ้นอีกหลายส่วน

โจวยุนกระแอมเบาๆ แล้วมองไปที่เจ้าหราน "งั้นลองชิมดูว่ารสชาติเป็นยังไงมั้ย?"

"น่าจะอร่อยนะ" เจ้าหรานคนช้อนคนโจ๊กขาว พูดเช่นนั้น สายตายังคงมองตรงมาที่โจวยุนโดยไม่มีการปิดบัง

รู้สึกว่าคำพูดของเขามีความหมายแฝง โจวยุนรู้สึกสงสัย จึงพูดซ้ำอีกครั้ง "งั้นรีบกินเถอะ"

เจ้าหรานตักโจ๊กเข้าปาก โจวยุนมองเขาอย่างคาดหวัง "เป็นไงบ้าง?"

เจ้าหรานเงยหน้าขึ้น แล้วมองไปที่หน้าอกของเธออีกครั้ง ยิ้มก่อนตอบว่า "อร่อย"

โจวยุนสังเกตเห็นสายตาของเจ้าหราน หัวใจเธอเต้นแรง หูร้อนผ่าวจากคำพูดของเขา เมื่อสบตากับเขา เธอรู้สึกประหม่าโดยไม่มีสาเหตุ จึงได้แต่ยิ้มแล้วพูดว่า "ถ้าอร่อยก็กินเยอะๆ นะ"

หลังกินข้าวเสร็จ เนื่องจากแม่บ้านประจำลาหยุดกะทันหัน สถานที่ที่ต้องทำความสะอาดไม่ได้มีมากนัก โจวยุนจึงลงมือทำเอง

เจ้าหรานนั่งอยู่บนโซฟา มองเธออย่างใจเย็น สายตาของเขาตกอยู่ที่ตัวเธอตลอดเวลา

ตอนนี้ โจวยุนกำลังคุกเข่าอยู่บนพื้น ใช้ผ้าสะอาดเช็ดพื้น

หญิงสาวคุกเข่าอยู่บนพื้น โน้มตัวไปข้างหน้า ก้นที่กลมกลึงหันไปทางเจ้าหราน แม้แต่รอยกางเกงในที่ทาบผ่านเสื้อผ้าก็ยังเห็นได้ไม่ชัดเจน แต่เธอไม่ได้รู้สึกตัวเลย มุ่งมั่นอยู่กับงานในมือเท่านั้น

เจ้าหรานหรี่ตามอง ดูร่างของเธอที่ขยับไปมา ราวกับมีใครกำลังเล่นกับเธอจากด้านหลัง

ถ้าตัวเองได้ลองชิมรสชาติข้างในบ้าง จะดีแค่ไหนนะ?

ในตอนนั้นเอง โจวยุนลุกขึ้นนั่งตรง เช็ดเหงื่อบนหน้าผาก ใบหน้าเธอแดงระเรื่อ

เจ้าหรานพูดขึ้นอย่างเหมาะเจาะ "แม่เลี้ยง เหนื่อยจังเลย อยากดื่มน้ำไหมครับ?"

เห็นเขาใส่ใจและอยากเข้าหาตัวเอง โจวยุนรู้สึกอบอุ่นใจ รีบหันหน้าไป แต่วินาทีถัดมา เธอก็รู้สึกว่ามืดไปทั้งตา ชนเข้ากับกำแพงมนุษย์

ร้อนๆ แข็งๆ

ผ่านเสื้อผ้า เจ้าหรานรู้สึกถึงริมฝีปากของเธอที่สัมผัสกับน้องชายของเขา พร้อมกับลมหายใจที่อีกฝ่ายพ่นออกมา ของล่างของเจ้าหรานก็พองขึ้นทันที เขาเอ่ยปาก "แม่เลี้ยง คุณ..."

ได้ยินเสียงของเจ้าหรานมาจากเหนือศีรษะ โจวยุนก็รู้สึกตัวทันที รีบถอยศีรษะออกมา แล้วพบว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเธอคือขาของน้องหราน และสิ่งที่เธอเพิ่งชนเข้าไปก็คือส่วนนั้นของเด็กหนุ่ม

เมื่อเห็นรูปร่างที่นูนออกมาตรงนั้น โจวยุนก็หน้าแดงก่ำทันที "น้องหราน ฉัน ฉันไม่ได้ตั้งใจ"

พูดจบ โจวยุนก็เตรียมจะลุกขึ้น

แต่เธอลืมไปว่าตัวเองคุกเข่าอยู่ตลอด พอลุกขึ้นทันที ขาทั้งสองข้างก็ประท้วงทันที ร่างกายเอียงไปด้านข้าง เธอร้องออกมาด้วยความตกใจ

เจ้าหรานยื่นมือออกไปรวดเร็วโอบเอวเธอไว้ ประคองร่างของเธอให้มั่นคง ดึงเข้ามาใกล้ตัวเอง เอวของหญิงสาวบางเฉียบ ถัดลงไปคือก้นกลมที่ตั้งตรง มือของเจ้าหรานเลื่อนลงไปอีกนิด หยุดพอดีที่บั้นเอวของหญิงสาว ซึ่งเป็นจุดที่ไวที่สุดของโจวยุน

เสื้อผ้าหน้าร้อนไม่ได้หนามาก โจวยุนรู้สึกได้ถึงฝ่ามือร้อนของเด็กหนุ่ม เมื่อเลื่อนลงก็ทำให้เกิดความรู้สึกซ่านไปทั่วร่าง

ร่างกายของโจวยุนไวต่อความรู้สึก เมื่อถูกเจ้าหรานแตะอย่างตั้งใจเช่นนี้ ด้านล่างของเธอก็เปียกชื้นเล็กน้อย

เห็นเธอริมฝีปากแดงเผยออก สายตาพร่าเลือน เจ้าหรานรู้สึกพึงพอใจในใจ แต่ก็ยังค่อยๆ ถามว่า "แม่เลี้ยง คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"