บท 100

สุเอี้ยนเฉิงวางมือไพล่หลัง กวาดตามองฉันแวบหนึ่ง คิ้วเลิกขึ้นเล็กน้อย "เธอไม่จำเป็นต้องมาขอบคุณฉันหรอก......"

"สุเอี้ยนเฉิง" ฉันถอดกระเป๋าออก อุ้มไว้ในมือแล้วยื่นให้เขา "เงินนี้ฉันรับไว้ไม่ได้"

อารมณ์ของสุเอี้ยนเฉิงที่เพิ่งสดใสขึ้นมาไม่นาน กลับถูกปกคลุมด้วยเมฆดำหนาทึบอีกครั้ง

"เธอหมายความว่าอะไร?"...