บท 19

ความรู้สึกชาซ่านที่ทนไม่ไหวแล่นผ่านร่างกายของฉัน ทั้งตัวฉันร้อนผ่าว

แต่เมื่อฉันมองออกไปนอกหน้าต่าง ฉันรู้สึกกังวลใจ จึงใช้มือผลักศีรษะเขาออก

ซูเหยียนเหอโอบกอดเอวฉันไว้ ปากของเขาเต็มไปด้วยรสหวานของน้ำนม เขาไม่อยากปล่อยฉันไปเลย

"คุณชายห้า" ฉันอ้อนวอนเสียงเบา "เดี๋ยวฉันต้องไปให้นมหยางหยางด้วย..."

"ถ้าค...