บท 346

ฉันมองไปที่เสี่ยวเอี้ยนแล้วพูดว่า "เสี่ยวเอี้ยน ขอบคุณนะที่เหนื่อยมาก"

เสี่ยวเอี้ยนยิ้มอย่างภูมิใจและพูดว่า "พี่หวั่นเอ๋อร์ อย่าเกรงใจสิคะ นี่เป็นสิ่งที่ฉันควรทำอยู่แล้ว เอาล่ะ ไปทานอาหารกันเถอะ คุณเจ้าอาจจะรออยู่นานแล้วนะ"

ฉันเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าต้องไปทานอาหาร จึงรีบยิ้มอย่างเก้อเขินและตามเสี่ยวเอี...