บท 592

เมื่อได้ยินท่านผู้อำนวยการเกาพูดเช่นนั้น ดวงตาที่กำลังจะกลอกไปมาของฉันก็หยุดนิ่ง ฉันไม่กล้าขยับอีกต่อไป ได้แต่จ้องมองดวงตาของท่านผู้อำนวยการเกาอย่างแน่วแน่ ไม่รู้ทำไมเมื่อฉันมองเขาแบบนั้น ใบหน้าของเราทั้งสองก็เข้าใกล้กันมากขึ้นโดยไม่รู้ตัว ฉันถึงกับรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่พ่นออกมาจากจมูกของเขา ป...