บท 159

หยางหยู่แนบใบหน้าเข้าใกล้เธอ ปากเกือบจะชิดติดกับใบหูของไป๋เสวีย ลมหายใจเป่ารดจนใบหูของเธอรู้สึกชาวาบ

"อุ้มขึ้นมาแล้วก็อุ้มต่อไปเถอะ ครูหยางจะช่วยให้เธอฉี่ได้ นะคนดี ชู่ว์!" หยางหยู่พูดปลอบเหมือนกำลังปลอบเด็กเล็กๆ

"คุณจะเห็นฉันหมดน่ะสิ!" ไป๋เสวียกัดริมฝีปาก สิ่งที่เธอกลัวที่สุดคือเรื่องนี้นี่แหละ โ...