บท 36

คนที่พวกมันเรียกว่าพี่สี่นั้น รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาหายวับไปอย่างไร้ร่องรอย

เขาก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าว ผมโดยอัตโนมัติเชิดหน้าขึ้นสูงกว่าเดิม

ผมเห็นว่าเขาไม่ได้เข้ามาหาผม แต่กลับเดินไปที่หน้าเด็กเกเรคนนั้น

เด็กเกเรคนนั้นตัวสั่นเทิ้มทั้งร่าง จู่ๆ กลิ่นเหม็นฉุนของปัสสาวะก็โชยมา เฮ้ย ไอ้หมอนั่นกลัวจนฉ...