บท 127

เฝิงเหยาจ้องมองฉันด้วยสีหน้างุนงง "ทำอะไรน่ะ?"

"เหยาเหยา เราเปลี่ยนที่กินดีไหม?" ฉันถามเธอเสียงเบา

"ไม่เปลี่ยนหรอก ที่นี่ดีออก เรากินข้าวได้อย่างสบายใจ ไม่ต้องกลัวว่าจะมีคนมารบกวน"

เฝิงเหยาส่ายหน้า ดึงมือออกจากมือฉัน หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อจะสแกนคิวอาร์โค้ดอีกครั้ง

แค่สแกนครั้งเดียว ห้าแสนก็หาย...