บท 396

ผมละสายตากลับมา รู้สึกเขินนิดหน่อย จึงพูดขอโทษกับหลิวฉงว่า "น้องชาย ขอโทษนะ เรื่องนี้ผิดฉัน"

ที่จริงเราน่าจะหลบออกไปได้อย่างเงียบๆ แต่เพราะอยากระบายแค้น ผมเลยทำให้พลาดโอกาสที่ดีที่สุดในการหนี ถ้ารู้แต่แรก ก็คงไม่เสียเวลาวุ่นวายแบบนี้ ระวังตัวมาตั้งนาน สุดท้ายก็ต้องฝ่าออกไปด้วยกำลัง

ไม่มีทางเลือก เ...