บท 1830

เหอเฉิงชิงร้องไห้อยู่นาน

ราวกับว่าหากไม่ร้องไห้จนน้ำตาแห้งเหือด เขาก็จะไม่มีวันปลงได้

เมื่อฟ้าสว่างเต็มที่ เสียงนกกระจอกยามเช้าดังขึ้นจากภายนอก เหอเฉิงชิงจึงเงยหน้าขึ้นมองเหอหลิง พูดเสียงทุ้มต่ำว่า "พี่น่าจะฆ่าผมไปเสียตั้งนานแล้ว"

"พี่ทำไม่ลงหรอก"

เหอหลิงยิ้มขื่นพลางส่ายหน้า "บางเรื่องถึงสมควร...