บท 237

ลินอิงปิงหลับไปตั้งแต่พลบค่ำจนถึงแปดโมงเช้าของวันรุ่งขึ้น

หลังจากนอนพอแล้ว เธอที่เพิ่งได้รับความกระทบกระเทือนใจอย่างหนักค่อยๆ ลืมตาขึ้น

เพดานที่คุ้นเคย ผนังสีขาว ทุกอย่างไม่ต่างจากเมื่อวาน

สิ่งเดียวที่แตกต่างคือ ข้างกายเธอมีคนหนึ่งกำลังนอนคว่ำอยู่บนเตียง ส่งเสียงกรนเบาๆ

แสงอาทิตย์ส่องผ่านหน้าต...