บท 811

"ขอร้องล่ะ...ขอร้องเถอะ!"

ป้าไป๋ชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ก็รีบตั้งสติแล้วเข้าสู่บทบาทอย่างรวดเร็ว! เธอมองมือใหญ่ของผมด้วยความหวาดกลัว ร้องไห้อ้อนวอน น้ำตาใสๆ ไหลจากหางตา ดูน่าสงสารอย่างยิ่ง

"ขอร้องอะไรหรือ?"

ผมปล่อยมือข้างหนึ่ง แล้วกุมความนุ่มนวลของเธอไว้ บีบเบาๆ สั่นไปมา เธอกัดฟันไม่กล้าขัดขืน มือทั้...