บท 44

ผมแกล้งทำหน้าตกใจแล้วรีบวางสาย จากนั้นยิ้มเก้อๆ ให้กับหยางหย่งซิน

หยางหย่งซินเห็นท่าทางลำบากใจของผม หัวเราะเบาๆ

"ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นหรอก คุณไปรับโทรศัพท์ก่อนเถอะ รับเสร็จแล้วค่อยมาคุยกันต่อ"

ดูท่าทางแล้ว ไอ้เหี้ยนี่คงอยากจะลองดูผมแน่ๆ

ถ้าผมไปรับโทรศัพท์ตอนนี้ เขาต้องคิดว่าผมไม่รู้จักกาลเทศะ แล้...