บท 1427

ช่วงนี้ ลิ่นอู๋เอ๋อร์มักจะหูแว่วอยู่เสมอ เหมือนมีคนเรียกเธอจากด้านหลัง: "เฮ้ย ลิ่นอู๋เอ๋อร์ มองมานี่สิ!"

ลิ่นอู๋เอ๋อร์จะหันไปมองทันที—แม้ว่าเธอจะหันหลังให้กับหน้าต่างบานใหญ่ที่มองออกไปเห็นความว่างเปล่าสูงหลายสิบเมตร เธอก็จะหันกลับไปมองทันที

แน่นอนว่าเธอไม่เคยเห็นคนที่เธออยากเห็นที่สุด ไม่เคยเห็น...