บท 153

สมน้ำหน้า...

ลี่ยุนเซียวยกมุมปากเป็นรอยเยาะหยัน ร่างของเขาพลันเคลื่อนไหว ทั้งตัวราวกับสายลมอ่อน แล้วหายวับไปจากที่เดิมในชั่วพริบตา

ที่ปากประตูโกดัง พวกเสี่ยวเฟยทั้งสามที่ล้มอยู่กับพื้น เพียงแค่รู้สึกว่ามีลมพัดผ่านข้างตัวพวกเขา จากนั้นก็รู้สึกเจ็บแปลบที่ลำคอ ตามด้วยความรู้สึกอ่อนเพลียไปทั่วร่าง แ...