บท 22

แม้ว่าหลี่ยุนเซียวจะเคลื่อนไหวช้า แต่เชือกที่มัดตัวฝูยุนชิงมีเพียงสองเส้นเท่านั้น เพียงชั่วครู่เดียว เขาก็ช่วยเธอออกมาได้

"ไปกันเถอะ กลับบ้านกัน" หลี่ยุนเซียวยื่นมือพยุงฝูยุนชิงลงจากรถ แต่ทันทีที่ก้าวลงมา เขากลับรู้สึกว่าร่างของเธอทรุดลงในอ้อมกอดของเขา กลิ่นหอมอ่อนๆ ของสาวบริสุทธิ์ลอยเข้าจมูกเขา

"...