บท 472

"แย่ก็แย่ไปสิ..."

"มันมีอะไรให้ต้องกังวลด้วยเหรอ?"

เผยเจี้ยนจางพึมพำ เขาหันไปมองโน้ตบุ๊กที่วางอยู่บนโต๊ะทำงาน ชั่วขณะที่เขาตะลึง เสียงตะโกนดังลั่นก็พุ่งออกจากปากของเขา "เป็นไปได้ยังไง? ยังไง ยังไงกัน! คนที่รับงานของฉันคือเจวี๋ยหมิ่งเฟยเตา!"

"ที่แท้ก็อย่างนี้นี่เอง! ที่แท้ก็อย่างนี้!"

"ที่แท้หลี่ยุน...