บท 111

นวนิยายจีน

เพียงแค่จวนเฉิงเริ่มจะเฉียดใบหน้าของอวี่หนิง กลุ่มใบไม้ก็พุ่งเข้าใส่เขาอย่างรวดเร็ว

จวนเฉิงหลบได้อย่างหวุดหวิด เขายิ้มอย่างโหดเหี้ยม คว้าอวี่หนิงมากำบังร่าง มุมปากยกยิ้ม แต่ดวงตากลับเย็นชา "ในที่สุดก็มาเสียที" พูดพลางเลียที่ข้างหูของอวี่หนิง

อวี่หนิงบิดหน้าหลบ มือถูกจวนเฉิงมัดจนขยับไม่...