บท 125

ตอนกลางคืน เหลียนหร่านนอนบนเตียงทั้งๆ ที่ยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้า แต่ไม่ว่าอย่างไรก็หลับไม่ลง ภาพวันเวลาแห่งความสุขที่เคยอยู่กับเฉินซวิ่นผุดขึ้นมาในห้วงความคิด แต่พอนึกย้อนกลับไป กลับรู้สึกช่างน่าขันเหลือเกิน

คิดไปคิดมาจนปวดใจ น้ำตาก็ไหลรินจนเอ่อท่วมขอบตาโดยไม่รู้ตัว

"แต่ไหนแต่ไรข้าสอนเจ้าให้เป็นเ...