บท 120

นวนิยายจีนเป็นภาษาไทย

จุนจิงรู้สึกอึดอัดกับการสัมผัสอันใกล้ชิดของหรุ่ยหรุ่ย เขาเบ้ปากน้อยๆ พร้อมยื่นมือไปดึงมือเธอ แต่กลับไม่อาจแกะออกได้ จำต้องปล่อยให้เธอโอบกอดต่อไป เขาถอนหายใจเบาๆ พลางกล่าวอย่างจนปัญญา "เธอนี่ก็พูดเหลวไหลเหมือนเสี่ยวเหอไปได้! ฉันบอกเธอกี่ครั้งแล้วกัน! จิ่วเตี๋ยเยวี่ยนก็แค่เพื่อน...