บท 161

เฉียนหางจือขี่หมาป่าตาเขียวขนขาวหยุดอยู่ใต้กำแพงเมืองหลวง บนกำแพงเกาะตัวด้วยน้ำค้างแข็งสีขาว แสงจันทร์อันเย็นเยียบทอดผ่านเมฆบางลงมา ส่องให้ผนังกำแพงสว่างวาบราวกับกระจกเงาอันใสบริสุทธิ์

ยามดึกของต้นฤดูหนาว ทหารยามบนป้อมกำแพงกำลังเอาหอกยาวค้ำตัวงีบหลับ ลำแสงขาวบางเส้นหนึ่งพาดผ่านท้องฟ้ายามราตรีอันเงี...