บท 168

ชุนจิ่งเอนตัวพิงผนังหิน จ้องมองเปลวไฟขนาดเท่าเมล็ดถั่วเหลืองที่ลุกไหม้อยู่ในร่องบนผนัง น้ำมันในถ้วยทองแดงกำลังจะหมด เปลวไฟค่อยๆ เล็กลง แล้วพรึ่บ! ดับวูบลงทันที ความมืดถาโถมเข้ามาอย่างรวดเร็ว ทำให้มองไม่เห็นอะไรเลย

ชุนจิ่งสูดหายใจลึก พิงหลังกับกำแพงหินแล้วค่อยๆ เลื่อนตัวลงนั่งกับพื้น เขาวางมือบนเข...