บท 197

ชุนจิ่งกับความโดดเดี่ยวในป่าหิมะ

ชุนจิ่งอุ้มฉางเอ๋อร์ที่หลับไปอีกครั้งไว้ในอ้อมแขน พิงหลังกับลำต้นไม้ เงยหน้ามองแสงอาทิตย์ที่ลอดผ่านช่องว่างของกิ่งไม้แห้งที่ปราศจากใบ ทาบทองกิ่งก้านด้วยประกายโลหะวาววับ ลมหายใจขาวล่องลอยผสานกับหมอกจางๆ แสงแดดส่องเข้าม่านตา แปลบปลาบเจ็บเล็กน้อย น้ำตาไหลออกมาโดยไม่ท...