บท 202

ตอนรุ่งสาง

ในยามที่ฟ้ายังไม่สว่างสนิท ขณะที่ฉางเอ๋อร์ยังคงหลับใหล จิ่วเตี๋ยเยวี่ยนห่มผ้าคลุมให้ฉุนจิ้งแน่นๆ เขาหันกลับไปมองฉางเอ๋อร์อีกครั้ง กลั้นหายใจ ฟังเสียงกรนอันสม่ำเสมอ เขาค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออกมา แล้วจูงมือฉุนจิ้งเดินออกไปข้างนอก

"ข้ารู้สึกว่าเรารีบร้อนเกินไป" เมื่อออกมาถึงนอกกระท่อมมุงหญ้า...