บท 30

ชุนจิ่งชะงักค้าง ม่านตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ เขาสะบัดแขนเสื้อ ลำแสงสีขาวพุ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า ทำให้คนที่กำลังถือดาบและอาวุธล้อมเข้ามาถูกเหวี่ยงกระเด็นออกไปพร้อมเสียงดังสนั่น

เขารีบหันไปประคองร่างของจิ่นโม่ที่กำลังทรุดลง กอดร่างนั้นแนบชิดอก คุกเข่าข้างหนึ่งลงกับพื้น มองใบหน้าที่ซีดขาวราวกระดาษแล...