บท 63

ฟ้ามืดแผ่นดินมัว ลมอัปมงคลพัดกล้า พืชพรรณเหี่ยวแห้ง คราบเลือดประปราย กระดูกกองสุม

สถานที่เช่นนี้ช่างเป็นนรกแท้ๆ

เก้าเตี๋ยวหยุน ยกมุมปากขึ้นมองผืนดินไหม้เกรียมตรงหน้า รู้สึกว่าตนไม่มีที่ให้ย่างเท้าลงไปเลย เขาเขย่งปลายเท้า เกาะแขนฉุนจิ้ง ห้อยตัวทั้งหมดบนร่างของฉุนจิ้ง แล้วเอ่ยอย่างสงสัย "มีคนแบบไหนกั...