บท 87

ลมพัดกระดิ่งที่แขวนอยู่บนศาลาริมน้ำ ม่านโปร่งพลิ้วไหวราวกับมีปีก

เฉียนหมิงเจี๋ยถือถ้วยชาไว้ในมือ ก้มมองใบชาที่ค่อยๆ คลี่ตัวและจมลงสู่ก้นถ้วย ชาที่เคยมีไอระเหยลอยเป็นสายค่อยๆ เย็นลง จนในที่สุดเย็นเฉียบเท่ามือของนาง นางวางถ้วยชาลง มองฉุนจิ้งอย่างลึกซึ้ง ทำลายความเงียบที่ปกคลุม

"เจ้าจะอยู่ในเมืองหลวง...