บท 95

เสี่ยวเติ้งยืนห้อยแขนอย่างร่าเริงที่ปากบันได เงยหน้ามองจิ่วเตี๋ยเยินที่ยืนอยู่บนระเบียงชั้นสอง

จิ่วเตี๋ยเยินพิงราวบันไดอย่างเกียจคร้าน วางมือบนราวอย่างไม่ใส่ใจ เหลือบมองฉุนจิ้งอย่างงอนๆ แล้วแค่นเสียงเย็นชา เม้มปากก่อนพูดว่า "เจ้ามาทำอะไรที่นี่อีกล่ะ?"

"เด็กรับใช้คนนี้เตือนข้าว่า พวกเรามีนัดกันอยู่...