Yalnız Bir Kız

Yorganın altında, Ava Taylor şiddetle titriyordu. Kalbi deli gibi çarpıyordu ve gözlerinin köşesinden akan yaşlar saçlarına karışıyordu. "Cole..." diye mırıldandı kendi kendine. Ancak gözleri hâlâ sıkıca kapalıydı ve kontrolsüzce titremeye devam ediyordu. "Bunu bana nasıl yaparsın?" Sesi zayıftı, "Beni sevdiğini söylemiştin, Cole." Tüm bu sözleri kendi kendine söylerken, sadece titreyebiliyordu. Sanki bir trans halinde birine mırıldanıyordu.

Odanın dışında, ince bir figür aniden Ava'nın odasının kapı kolunu salladı ve içeri daldı. "Hey sen, kaltak!" Charlotte Taylor bağırarak rahat odaya tamamen girdi.

Ava'nın kirpikleri seğirdi, Charlotte'un derin sesi rüyasını kesmiş gibiydi. Gözlerini yavaşça açtı ama hâlâ yorganın altında sersemlemiş haldeydi, kumaşı elinde sıkıca tutuyordu. Ancak Charlotte sinirlenmişti, Ava'nın sesini duyduğunda başındaki yorganı itaatkâr bir şekilde açmasını beklemişti.

Charlotte öfkeyle yorganı bir anda çekip çıkardı ve ayık Ava'yı ortaya çıkardı. "Bu evde gittikçe daha gereksiz oluyorsun, Ava. Burada kütük gibi uyumaya nasıl devam edebilirsin? Saatin kaç olduğunu bilmiyor musun, kahvaltıyı hazırlamayacak mısın?" Charlotte kızıl saçlarını parmaklarıyla tarayarak bağırdı.

Ava, elinin desteğiyle kendini doğrulttu, başını sessizce eğdi. Elbette, henüz kalkma vakti değildi, alarmının çalmasına neredeyse bir saat vardı. Ama ne zaman ablası üniversiteden geri gelse, hayatını daha da zorlaştırırdı.

Charlotte onu asla bir kardeş gibi görmemişti, hatta ebeveynlerinden daha fazla nefret ederdi. Ava'yı rahatsız etmekten zevk alırdı. Dahası, birkaç ay önce Ava'nın bir erkekle görüştüğünü, bu erkeğin ona çok sevgi gösterdiğini ve bunun evde bile belli olduğunu keşfettiğinde, Ava'nın sürekli kendine gülümseyerek odasına kapanıp telefonla konuştuğunu görmüştü.

Bu durum Charlotte'u kışkırtmıştı, Ava'nın mutlu olduğunu görmek onu hayal kırıklığına uğratmıştı. Neyse ki, aynı üniversiteye gidiyorlardı ve bu adamı küçük kardeşinden kolayca çalmıştı. Ayrıca, Charlotte, ebeveynlerinin Ava'nın telefonunu elinden almasını sağlamak için elinden geleni yapmıştı. Ama bundan önce, adamın Ava'yı arayıp telefonla ondan ayrılmasını sağlamıştı.

O zamandan beri, Ava perişan haldeydi. O adamın hayallerinin erkeği olduğunu düşünmüştü. Ayrılıklarından bir hafta sonra, o gece işten dönerken Charlotte'u eski erkek arkadaşıyla görmüştü. Gözlerinde ince bir sis tabakası belirmişti, kız kardeşinin eski erkek arkadaşı Cole ile flört ettiğini izlerken sersemlemiş halde duruyordu. Kalbi göğsünden düşüp milyonlarca parçaya ayrılmıştı ve sonunda gözlerindeki yaşlar dökülmüştü.

Cole ile uzun zamandır iç içe geçmiş olan Charlotte, bir figürün onları izlediğini fark etti, tutkulu öpücükten yavaşça çekildi ve küçük kız kardeşine döndü. Ava'nın gözlerinde toplanan suyu fark edince dudaklarının köşesinde memnun bir gülümseme belirdi. Evet, hep istediği buydu. Kendi kendine düşündü. Onun gözünde, Ava böyle sevimli ve yakışıklı bir adam olan Cole'u hak etmiyordu. Gözleri çok büyüktü, uzun sarı saçlarıyla bir cadı gibi çok zayıftı. Üstelik, Ava sadece bir kafede çalışan sıradan bir baristaydı.

Dahası, üniversiteye bile gitmiyordu ve Cole'un ebeveynleri toplumda önde gelen kişilerdi, elitler arasındaydılar. Cole, Ava'nın o noktada durduğunu gördüğünde, kalbinde bir acı hissetti. Ava'nın böyle kötü muameleyi hak etmediğini düşündü. Ava her zaman uysal ve nazikti.

Ava'nın ne kadar yumuşak ve sevecen olduğunu düşündüğünde, onu kollarına çekme isteği aniden içini kapladı. Arabasının kaputuna dayalı oturduğu yerden kalktı, doğrulup adını yumuşakça seslendi, "Ava." İsmini onun ağzından duyunca, Ava o yerden köklerini söküp eve doğru koştu, gözyaşları artık kontrolsüzce dökülüyordu.

"Bu sabah kirli çamaşırlarımı yıkaman gerekecek, okulumdan getirdim. Ayrıca açlıktan ölüyorum, bu yüzden acele etmen lazım," diye buyurdu Charlotte. Ava'nın başı hâlâ eğikti, önceki günün işinden biraz yorgundu.

Dün dükkânda birçok müşteri vardı, sanki kasabadaki tek kahve dükkânı onlarınkiymiş gibi. Ve o tek başına çalışıyordu, kimse ona büyük siparişlerde yardım etmiyordu. Bu yüzden dün gece işten geç geldi, annesi de çok söylenmişti, hatta son zamanlarda onu fahişelikle suçlamıştı. "Anladın mı?" diye kaşlarını çattı Charlotte, Ava'ya yaklaştı ve başına bir fiske vurdu. "Evet, Charlotte," diye cevapladı Ava, ağır ağır. Charlotte, Ava'ya son bir korkunç bakış attıktan sonra odadan çıktı.

Ava yataktan kalktı ve kahvaltı hazırlamak için aşağıya indi. Charlotte'un onu bu saatte uyandırmasına biraz sevinmişti, her şeyi bitirmek için yeterli zamanı olacaktı, sonra işe hazırlanabilirdi.

Birkaç dakika sonra, Ava kahvaltıyı neredeyse bitirmişti. Et ve karidesleri ızgara makinesinde pişirirken Charlotte mutfağa girdi, telefon kamerasına sırıtıyordu.

Cole ile görüntülü konuşuyordu. "Seni özledim, Cole," diye dudak bükerek mutfaktaki tabureye oturdu. Kulaklıkları kulağındaydı ama Ava'nın tepkisini görmek için bilerek kulaklıkları çıkardı.

Telefonun diğer ucundaki Cole, dudaklarında parlak bir gülümsemeyle cevap verdi, "Ben de seni özledim, aşkım. Akşamüstü yurduna dönecek misin? Seni görmeyi sabırsızlıkla bekliyorum." Charlotte, Cole'un adını duyduğunda hareketlerini durduran Ava'ya gizlice bakarken, yana eğilmiş bir gülümseme belirdi. "Hadi ama Cole, saçmalama. Dün bütün gün benimleydin, değil mi?" Charlotte, zaman zaman Ava'ya bakarak kıkırdadı.

Ava'nın gözleri yavaş yavaş doldu. Mutfakta işini hızlıca bitirip dışarı çıktı, başını yukarı kaldırarak gözyaşlarının düşmesini engelledi. Eski erkek arkadaşı için bir daha asla ağlamayacağına söz vermişti.

Yarım saat sonra, Ava işe gitmek için giyinmişti. Krem rengi bir sweatshirt ve badi bir kot etek giymişti, ayaklarında beyaz spor ayakkabılar vardı. Altın rengi saçları yüksek bir at kuyruğu şeklinde toplanmıştı. Büyük yuvarlak gözleri, güzel beyaz yüzünü daha da güzelleştiriyordu, oldukça güzel bir kadındı.

Onun sadece bir barista olduğuna inanmak zor olurdu. Yemek odasına girdiğinde, tüm aile üyeleri oturuyordu: Dylan Taylor, Emma Taylor ve Charlotte Taylor.

"İyi sabahlar, Baba. İyi sabahlar, Anne," diye ebeveynlerini selamladı Ava, ama onlar sadece başlarını kaldırmadan mırıldandılar. Masaya yürüyüp bir sandalyeyi geri çekti.

"Çamaşırları bitirdiğine inanıyorum," dedi Charlotte ağzı dolu bir şekilde salata yerken. Ava sadece başını salladı ve yerine oturdu. "Ve burada ne yaptığını sanıyorsun?" diye sordu Emma Taylor, Ava'ya yönelerek.

Ava bir an düşündü ve sonunda cevapladı, "Yemek yemek için, Anne."

Emma'nın kaşları çatıldı, yemek masasının karşısında oturan Ava'ya bakarken. "Yani yemekleri hazırladığın için servis yapmana gerek yok, öyle mi?" diye sesini yükseltti Emma, yüzünde bir öfke izi beliriyordu. Ava cevap vermek yerine, annesinin yüzüne sessizce baktı. Yemekleri servis edememesi onun hatası değildi. Kahvaltıyı hazırladıktan sonra hemen mutfaktan çıkmıştı Charlotte'un çamaşırlarını yıkamak için. Ve bunu bitirir bitirmez, hızla odasına gidip işe hazırlanmıştı.

"Üzgünüm Anne, Charlotte'un çamaşırlarıyla meşguldüm, bu yüzden yemeği servis etmeyi unuttum," diye savundu Ava, boş masasına bakarak. "Peki ne olmuş Ava? Charlotte'a çamaşırlarını yıkadığın için minnettar mı olmalı demek istiyorsun?" Emma sessiz bir sesle sordu, bu arada çatal bıçağını bıraktı.

Ava, Emma'nın yüzüne baktı ve hızla başını salladı, "Bu değildi..." Sözlerini bitiremeden, "Çık dışarı!" diye histerik bir şekilde bağırdı Emma.

Ava korkuyla irkildi ve hızla ayağa kalktı, "Son zamanlarda bedenini verdiğin o adamlara git, sana biraz para vereceklerdir." Annesinin bu korkunç sözlerini duyan Ava, kalbinde bir acı hissetti ve gözleri yaşla doldu.