บทที่ 17

แอชเชอร์

ความเจ็บปวดปลุกผมให้ตื่น ผมครางออกมาเมื่อรู้สึกตัว กะพริบตาแล้วพยายามมองไปรอบๆ ที่ที่ผมอยู่มันค่อนข้างมืด แต่ก็พอมองเห็นร่างหลายร่างในพื้นที่กว้างนี้ สองสามคนหันหน้ามาทางผม ขณะที่คนอื่นๆ เดินไปมาในห้อง สายตาผมปรับได้ชัดพอจนรู้สาเหตุของความเจ็บปวด ลูก้า จิออร์ดาโน เพิ่งกรีดเป็นทางยาวบนห...