บทที่ 18

วิลล่า

หัวฉันหมุนติ้วขณะที่เราเดินตามลานเข้าไปในอุโมงค์น่าขนลุกใต้ห้องสมุด เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้ยังไงกัน

มือระเบิดเป็นคนหนึ่งของแม่ ฉันจำเขาได้ทันที แต่ไม่ใช่แบบที่จำคนที่รู้จักดี เขาเป็นเหมือนความทรงจำเงียบๆ ที่ไม่มีเหตุผลให้ต้องนึกถึง นอกจากเขาจะมายืนอยู่ตรงหน้า ฉันจำได้ว่าเป็นหนึ่งในผู้ชายหลา...