หนึ่งร้อยหกสิบสี่

สัญญาณแรกของชีวิตคือการกระตุกของนิ้วมือเธอ บาดแผลฉกรรจ์ค่อยๆ สมานตัวขณะที่เลือดของเราไหลเวียนผ่านเส้นเลือดของเธอ ปิดและผนึกทุกบาดแผล ฉันมองไปรอบห้อง พยายามหาอะไรบางอย่างเพื่อปลดปล่อยตัวเอง แต่เห็นเพียงกำแพงคอนกรีตและโซ่เส้นหนึ่งห้อยอยู่กลางห้องลงมาถึงพื้น ประตูเหล็กเป็นทางออกเดียว นอกจากตะแกรงบนพื้น...