หกสิบสอง

ฉันวิ่งต่อไป ชนคนนู้นคนนี้ไปทั่วด้วยความรีบร้อนที่จะหนีจากฝันร้ายที่กำลังกลายเป็นชีวิตจริงของฉัน ฉันหยุดก็ต่อเมื่อวิ่งไปชนเพอร์ซี่ตรงประตูทางเข้าสถานที่แห่งนี้

เพอร์ซี่เงยหน้ามองฉัน มีเยลลี่ชะเอมเทศสีแดงเส้นยาวห้อยออกมาจากปากขณะที่เขาเคี้ยวมันด้วยฟันแหลมๆ เขาตกใจ ดึงเยลลี่เส้นนั้นออกจากปาก

“อิโมเจน ...