บทที่ 24

"ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าโทรไปแล้วไม่มีคนรับ..." แอนนาบ่นพึมพำ ขณะที่เรายืนอยู่ในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เงียบสงบเพื่อเตรียมตัวสำหรับเกมคืนนี้

"ฉันแค่เกลียดที่ไม่รู้อะไรเลย" ฉันถอนหายใจ ขณะที่แอนนาใช้เจลปาดผมฉันไปด้านหลัง รวบเป็นหางม้าสูงก่อนจะติดโบว์สีชมพูอันใหญ่ให้เรียบร้อย

"ฉันรู้ แต่เดี๋ยวฉันจะลองโทรอ...