บทที่ 127

ลิเดีย

ฉันเดินกลับไปที่รถด้วยขาสั่นระริกและรอยยิ้มกว้างเปร้บนใบหน้า ไม่อยากเชื่อเลยว่าเรื่องเมื่อกี้เกิดขึ้นจริง ๆ! ฉันจะไม่มีวันลืมภาพใบหน้าหล่อเหลาของเอ็ดเวิร์ดซุกไซร้อยู่ระหว่างขาฉัน เขาชวนให้ฉันไปหาที่บ้านเขาตอนค่ำ แต่เขาไม่รู้เลยสักนิดว่าฉันไม่คิดจะกลับเลยเมื่อไปถึงที่นั่นแล้ว

พอกลับมาถึงบ้าน...