บทที่ 115

ฉันพยายามซ่อนรอยยิ้มเมื่อได้ยินแม่พูดว่า “ให้ตายสิ พ่อแกลืมข้าวกลางวันอีกแล้ว” แต่มันเป็นไปไม่ได้เลย

“เดี๋ยวหนูเอาไปให้เองค่ะ” ฉันรีบพูด ยิ้มกว้างเป็นบ้าแล้วคว้าถุงที่แม่ยังถืออยู่

“มันคนละทางกับทางลูกเลยนะ ลูกไม่ต้องทำก็ได้”

“ใจเย็นๆ ค่ะแม่ มหา'ลัยยังไม่เปิดอีกตั้งสองสามอาทิตย์ วันนี้หนูไม่มีอะไรทำ...