บทที่ 148

เบลค

ผมจ้องมองผ่านกระจกหน้ารถ พยายามไม่ให้รถชน

จิตใจผมว้าวุ่นไปหมด แต่ความรู้สึกเกี่ยวกับสิ่งที่อิซซี่พูดถาโถมเข้ามาในสมองราวกับคลื่นยักษ์ซัดโขดหิน

ผมหักเลี้ยวเข้าข้างทางและเบรกรถจนหยุดนิ่ง

ผมอดไม่ได้ที่จะกำพวงมาลัยแน่น ความเจ็บปวดรวดร้าวแล่นพล่านไปทั่วร่างยิ่งกว่าเดิม

ผมจะไม่มีวันได้เป็นพ่อของ...