บทที่ 4
“ใช่สิ เธอทำได้” เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลังเขา ฉันรู้ว่าเธอโกรธจัด ยัยนั่นยืนอยู่ได้ยังไงวะหลังจากตื่นมาแล้วยี่สิบสี่ชั่วโมง
แกรห์มหมุนตัวกลับมาแล้วหน้าซีดเผือดเมื่อมองลูกสาวที่เขาเคยรู้จัก เธอไม่ใช่เด็กน้อยคนเดิมที่เขาทิ้งไปอีกแล้ว
เธอจ้องเขาเขม็ง แต่ทันใดนั้นพวกเราก็ได้ยินเสียงคำราม “เมท”
เราทุกคนหันไปมองเบลค เขากำลังจ้องอิซซี่อยู่ ชิบหายแล้ว นี่ต้องไม่ดีแน่ๆ
อิซซี่มองเขาขณะเดินเข้าไปหาแกรห์มกับเดล ใบหน้าไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ “พวกคุณถอยไป” เธอพูดเสียงคำราม
ฉันบอกได้เลยว่าพูนากำลังพยายามจะออกมา พลังที่แผ่ออกมาจากตัวเธอมันรุนแรงมาก อลิซมองลูกพี่ลูกน้องของเธอแล้วแสยะยิ้ม
“อย่ามาพูดกับ...” แต่เดลถูกขัดจังหวะด้วยเสียงคำรามของเธอและดวงตาที่เปลี่ยนจากสีฟ้าเป็นสีเขียวสว่าง “แกคงไม่อยากกวนโมโหฉันหรอกนะ... พี่ชาย” เราทุกคนหันกลับไปมองเธออย่างตกตะลึง อลิซกับฉันรู้ดีว่าเวลาที่เสียงของพูนากับอิซซี่รวมกันเป็นหนึ่งมันเป็นยังไง แต่นี่มันน่าสนุกดีที่ได้ดู
ฉันมองไปทางเบลค เบลคยังคงจ้องอิซซี่ เมทของเขา
“อะไรนะ? คิดว่าฉันจะไม่รู้เหรอว่าแกเป็นลูกชายเขา? ฉันเดาได้ตั้งแต่ที่สถานีแล้วว่าแกเป็นใคร พวกแกสองคนกลิ่นเหมือนกันเป๊ะ” เธอบอกเดล แต่แล้วก็หันไปหาแกรห์ม “แล้วการที่คุณมาทำตัวเหมือนเป็นพ่อที่ฉันเคยมีมาตลอด มันไม่มีวันได้ผลหรอก คุณไม่เคยอยู่เคียงข้างฉันเลยตลอดสิบปี แล้วทำไมตอนนี้ฉันต้องอยากให้คุณเข้ามาในชีวิตด้วยล่ะ” แกรห์มดูเจ็บปวด แต่เขาคิดว่าจะได้อะไรจากการมาที่นี่กัน? ฉันบอกเขาแล้วว่าอิซซี่ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเขาเลย เธอไม่รู้เรื่องเดลด้วยซ้ำ และเธอก็ยังไม่รู้เรื่องน้องสาวที่เธอยังไม่เคยเจอหน้าอีกคน
เธอขยับเข้าไปใกล้อีกก้าว สายตาไม่ละไปจากเขาทั้งสองคน พูนากำลังจะออกมาแล้ว พลังของเธอขยายใหญ่ขึ้นตามความโกรธที่อิซซี่มีต่อพวกเขาทั้งคู่ ฉันสงสัยว่าพวกเขาสัมผัสได้เหมือนพวกเราหรือเปล่า
“พวกคุณฟังนะ ฟังให้ดีๆ ฉันไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับคุณหรือครอบครัวที่คุณมีนั่น คุณทิ้งฉันไว้คนเดียวให้อยู่รอดมาตั้งสิบปี แล้วฉันก็จัดการมันได้ดีเยี่ยม ถ้าพวกคุณกลับมาที่นี่อีก ฉันจะปล่อยเสือดำของฉันออกมา แล้วหล่อนน่ะไม่เป็นมิตรเหมือนฉันหรอกนะ หล่อนร้ายกว่าเยอะ” เธอพูดเสียงคำราม “ทีนี้ก็ไปซะ แล้วเอาอะไรก็ตามที่พวกคุณต้องการไปด้วย”
เธอเดินผ่านไประหว่างพวกเขาสองคนแล้วตรงมาหาฉัน
ตอนนั้นเองที่ฉันเพิ่งสังเกตว่าเธออยู่ในชุดนอนลายมินนี่เมาส์ เธอคงสัมผัสได้ถึงเขานอกบ้านตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว
เบลคยังคงมองเธออยู่ ก่อนที่ใครจะพูดอะไร เธอก็หันไปหาเขา “อ้อ แล้วก็ ท่านอัลฟ่าคะ ฉันไม่ต้องการเมท” เธอพูด
เขาคำรามเสียงดัง “เธอไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น” เขาพูด แทบจะคุมตัวเองกับหมาป่าในตัวไว้ไม่อยู่
เธอมองกลับไปที่เขาแล้วยักไหล่ “รับสิ่งที่ฉันพูดไปแล้วก็ไปซะ ฉันอยู่ที่นี่แค่ไม่กี่สัปดาห์แล้วก็จะไปอีก” เธอพูด
เบลคมองเธอกลับแต่ไม่พูดอะไร เขาดูเจ็บปวด ฉันรู้เหตุผลบางอย่างที่ทำให้เธอไม่ต้องการเมท เพราะมันมีความทรงจำอันเลวร้ายที่ต้องจดจำ เธอเกลียดผู้ชายโดยทั่วไป และมันก็มีเหตุผลที่ดีด้วย
พลังที่แผ่ออกมาจากตัวอิซซี่มันรับมือยากจริงๆ หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ฉันก็หันไปหาแกรห์มกับเดล “ฉันว่าพวกคุณทุกคนควรไปได้แล้วนะคะ” ฉันพูด “อย่าลืมเค้กระหว่างทางกลับด้วยล่ะ”
เดลมองฉันแล้วยิ้ม ขยับปากพูดคำว่าขอบคุณ เขามองไปที่เค้ก แต่ก็ดูออกว่าเขาอยากจะคุยต่อ
เบลคยังไม่ขยับไปไหนจากจุดที่พวกเขายืนอยู่ เขายังคงมองอิซซี่
เดลดึงเขากลับไป นำเขาผ่านประตูไปยังรถเอสยูวีที่เพิ่งขับมาจอด แกรห์มอยากจะคุยต่อแต่ก็ถอนหายใจ เขาหยิบกล่องเค้กแล้วถือไปด้วย อลิซเปิดประตูค้างไว้ให้เขา
พอเขาวางกล่องเค้กลงในรถเอสยูวีคันที่สองที่เพิ่งมาจอด แกรห์มก็เดินไปที่รถแล้วปีนขึ้นไป มันขับออกไปภายในไม่กี่วินาที
เดลก้าวกลับเข้ามาในคาเฟ่อีกครั้งเพื่อกลับมาเอากล่องสุดท้าย อิซซี่กับฉันมองพวกเขาอยู่จากหลังเคาน์เตอร์ เขาหยุดที่ประตูแล้วหันข้ามไหล่มามองพวกเรา “ผมรู้ว่าพ่อของเราทำอะไรลงไป ผมไม่เห็นด้วยกับมัน ผมอยากจะทำความรู้จักพี่สาว ถ้ามันจะเป็นไปได้นะครับ” เขาพูด อิซซี่หลุดเสียงคำรามเบาๆ ออกมา
เขามองเธอด้วยแววตาเจ็บปวด “ผมขอโทษนะอิซซี่” แล้วหันหลังเดินจากไป
อลิซปิดประตูแล้วหันกลับมามองพวกเรา
“แหม ลูกพี่ลูกน้อง ฉันดีใจจังเลยที่เธออยู่นี่” เธอพูดพร้อมกับแสยะยิ้ม
อิซซี่เดินเข้าไปหาเธอแล้วยิ้ม พวกเขากอดกัน ทั้งคู่หันกลับมามองฉัน แต่ก่อนที่ทั้งสองจะทันได้พูดอะไร
“เธอรู้ได้ยังไง?” ฉันถามอิซซี่
อิซซี่มองฉันครู่หนึ่ง “ฉันได้กลิ่นเขาข้างนอก มันปลุกพูนาให้ตื่น แต่เรื่องอื่นๆ น่ะ ฉันรู้มาตลอดอยู่แล้ว แค่ไม่เคยบอกเธอ” เธอพูด
“ฉันยิ่งเกลียดผู้ชายคนนั้นเข้าไปใหญ่ เขาไม่เคยกลับมาหาฉันเลย” เธอพูดพร้อมกับความเกลียดชังที่เริ่มแผ่ซ่านในตัวเธออีกครั้ง ฉันรู้ว่าเธอเจ็บปวด แกรห์มมีเรื่องต้องตอบอีกเยอะ และเขาอาจเป็นสาเหตุที่ทำให้อิซซี่ไม่อยากได้เมทของเธอด้วยก็ได้
“เอาล่ะ รีบปิดร้านกันเถอะ เธอดูเหมือนควรจะไปนอนได้แล้วนะ” ฉันพูดพร้อมกับหัวเราะ
อิซซี่ก้มลงมองตัวเอง แล้วอลิซก็สังเกตเห็นเหมือนกัน ทั้งคู่หัวเราะออกมา พวกเราเดินไปรอบๆ คาเฟ่เพื่อตรวจดูให้แน่ใจว่าทุกอย่างปิดเรียบร้อย โต๊ะถูกเช็ด และเก้าอี้เข้าที่เข้าทาง
อิซซี่หาว
“เธอต้องพักผ่อนนะ” ฉันบอกเธอ
เธอพยักหน้า “กลับบ้านกันเถอะ” เธอพูดแล้วหันไปหาอลิซ “เธอจะมาด้วยไหม เราจะได้จัดปาร์ตี้ชุดนอนอันเลื่องชื่อของเราไง”
อลิซมองเธอพร้อมรอยยิ้มแต่ส่ายหน้า
ฉันรู้ว่ามันจะไม่เกิดขึ้น เพราะอลิซจะไปร่วมพิธีกับเมทของเธอ
“ไม่ได้หรอกจ้ะ ลูกพี่ลูกน้อง เธอต้องนอนเอาแรงเสริมสวยนะ” เธอพูด
“อย่าเพิ่งบอกเรื่องพอลให้ยัยนั่นรู้นะคะแม่” เธอสื่อสารทางจิตมาหาฉัน ฉันยิ้ม อลิซรู้แค่เหตุผลบางอย่างที่อิซซี่ไม่อยากได้เมท แต่เธอก็กลัวที่จะบอกอิซซี่อยู่แล้ว เพราะไม่รู้ว่าอิซซี่จะมีปฏิกิริยายังไงเมื่อรู้ความจริง
อิซซี่หาวออกมาอีกครั้ง พวกเราหัวเราะ
“มาเถอะ เจ้าหญิงนิทรา ได้เวลานอนแล้ว” ฉันพูดพลางจูงเธอออกจากประตูคาเฟ่แล้วมุ่งหน้ากลับบ้าน
