329

ลูซี่

ฉันนั่งอยู่บนแผ่นหินเย็นเฉียบ เฝ้ามองหล่อน แต่หล่อนไม่ขยับเขยื้อนอีกเลย ฉันไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด แต่มันไม่สำคัญอีกแล้ว แสงเรืองรองราวภูตผีรอบกายหล่อนเริ่มหรี่แสงลง และจิตใจของฉันก็ตึงเครียดเกินกว่าจะคิดอะไรได้มากนัก แสงสว่างของพิธีกรรม คาถาที่ฉันใช้ เลือดบนมือของฉัน ทั้งหมดฉายวาบเข้ามา...