บทที่ 72:... และตลอดไป

แอนน์

หลังจากที่แม่กับอมีเลียหยุดร้องไห้กันเสียที เราก็เดินไปที่สวน ที่นั่นมีโต๊ะอาหารเช้าซึ่งเต็มไปด้วยอาหารและอีกโต๊ะหนึ่งที่มีเครื่องดื่มและแชมเปญ แต่ฉันไม่ได้หิวเลย ไม่ใช่หิวอาหาร และฉันรู้ว่าบรายซ์ก็รู้สึกเหมือนกัน

เรายกแก้วขึ้นเพื่อดื่มอวยพรตามด้วยคำพูดสั้นๆ ที่อวยพรให้เรามีความสุข คำพูดของแ...