เล่ม 2: บทที่ 94

ผมไม่จำความหวาดกลัวเมื่อคืนได้... ไม่จำได้ว่าถูกยิง ไม่จำอะไรได้เลยนอกจากรสชาติของพวกมัน... และใบหน้าของพวกมัน... ผมรู้สึกเหมือนคนติดยา ผมหิวกระหาย... คงเป็นเหตุผลที่พวกเขาตั้งชื่อคำสาปนี้ง่ายๆ เพราะมันคือสิ่งเดียวที่ผมต้องการ ปกติผมกินของดิบอยู่แล้ว แต่ผมสามารถกินมันเป็นอาหารเช้า กลางวัน และเย็น......