บทที่ 32

ผมตื่นขึ้นมาพร้อมความเจ็บแปลบที่ขา และพบอัลฟ่าตาแดงก่ำจ้องมองมาที่ผม ลมหายใจของเขาลึกและน่ากลัว เขาปล่อยให้หมาป่าของเขาควบคุมร่างโดยสมบูรณ์ เขานั่งโน้มตัวมาข้างหน้า ศอกวางบนเข่า มือประสานกันใต้คาง ผมกลัว ผมควรมีใครสักคนอยู่ด้วย และผมควรอยู่บ้าน

ผมไม่สามารถเอ่ยคำพูดใดๆ ท่ามกลางความโกรธของเขาที่อยู่ใ...