บทที่ 37

อัลฟ่ายังคงหลับอยู่ และฉันเห็นโอกาสของฉัน ฉันจะได้อิสรภาพของฉัน ไม้ค้ำยัน พวกมันล่อใจฉันด้วยความใกล้ชิดและหยอกล้อฉันด้วยความคิดถึงโลกภายนอก ไม่ใช่ที่ไหนที่บ้าคลั่ง แค่ด้านนอกประตูเท่านั้น อัลฟ่าได้ติดตั้งชิงช้าเล็กๆ ไว้ที่ระเบียงด้านหลัง

ฉันขยับตัวอย่างเงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ วางหมอนไว้ใต้แขนเขาเ...