#Chapter 157 - เซลีนยอมรับชื่อเสียงของเธอ

ซีลีน

ฉันคงไม่มีวันชินกับการที่คนจำฉันได้ตามท้องถนน ราวกับฉันเป็นคนดังอะไรสักอย่าง ไม่ใช่แค่เด็กสาวที่ใช้เวลา 8 ปีอยู่คนเดียวในห้องใต้ดิน โดยไม่มีใครเป็นเพื่อนนอกจากหมาป่าที่ถูกขังอยู่ในตัวฉัน ตอนนี้ฉันไปไหนมาไหนโดยไม่ถูกจำได้เป็นไปไม่ได้เลย

แม้แต่ตอนนี้ ขณะที่ฝนตกกระหน่ำรอบตัวฉัน และฉันห่อตัวป้อง...